Ik stoor me steeds vaker aan het pedante toontje dat veel editorialisten zich aanmeten. Vandaag in Het Laatste Nieuws druipt de zurige arrogantie er weer van af, Jan Segers aan de pen:
” Zoutloos
Als ik u was, dan stopte ik tussen kerst en Nieuwjaar mijn oren dicht voor al het nieuws dat uit de Wetstraat komt. ’t Is dat wij het moéten volgen, dat zogenaamde nieuws, maar het betekent niets, en je zou wensen dat je het niet gehoord, niet gezien, niet gelezen had. Voorbeelden?
Eén: Sven Gatz (Open Vld) stelt op Twitter vast dat Kris Peeters zijn beklimming van de Aconcagua heeft moeten staken wegens hoogteziekte. “Ik zweer dat ik hier niets mee te maken heb”, schrijft Gatz met een vette knipoog. Hij was de man die de minister-president vorige week een mediageile aap noemde. Het leedvermaak druipt er dan ook in vette klodders af, van zijn tweet. Of: hoe plat de Vlaamse oppositie kan zijn. Arme liberalen.
Twee: het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen roept bij monde van een zekere Bram Hermans dat het een kaakslag voor Vlaanderen is wat er qua staatshervorming aan “rotzooi” op tafel ligt bij Johan Vande Lanotte. Wat blijkt? Hermans is de parlementaire medewerker – het knechtje, het knipmes – van N-VA-parlementslid Theo Francken, die op zijn beurt wel eens als bodyguard voor Bart De Wever fungeert. Niettemin beweert Hermans geen partijpolitieke agenda te hebben. Of hoe plat eindejaarshumor kan zijn. Arme Vlaams-nationalisten.
Drie: professor emeritus Wim Moesen, een autoriteit in de materie, zegt rijkelijk laat dat de discussie over de financieringswet maar beter helemaal wordt overgedaan, wegens – oeps, dom-dom-dom – de vennootschapsbelasting vergeten. Of hoe de academisch-wetenschappelijke wereld zo mogelijk nog meer verdeeld is dan de politiek. Arme professoren.
Vier: koning Albert stelt beduusd vast dat in zijn koninkrijk de kunst van het compromis ietwat vergeten is geraakt en roept op tot redelijkheid. Zijn vermaning richt zich tot iedereen en dus voelt niemand zich aangesproken. Of hoe de kerstboodschap andermaal uitblonk in nietszeggendheid. Het goede nieuws was dat de vorst daar voor het eerst minder dan tien minuten voor nodig had: 9,31, welgeteld. Arme koning.
Vijf: gelukkig is er altijd weer Yves Leterme, die voor het eerst sinds de Waalse Pijl weer zijn kennerslicht laat schijnen over het wielrennen. “Lars Boom en Niels Albert met topspektakel in Zolder”, twittert de premier. “Mooi!” Of hoe het zalig crossen is als Vlaanderen zonder zout zit. Arme premier.”
Ik weet dat ik het nu waarschijnlijk helemaal verkorven heb. Regel 1 in de omgang politicus – journalist is immers: Spreek de journalist nooit tegen want je hebt ze meer nodig dan zij u. Maar dat kan me eerlijk gezegd niet schelen, ik heb Dhr. Segers zonet onderstaande mail gestuurd:
Bodyguard?
|
|
||||||||
Een antwoord komt er uiteraard nooit.
Arme journalisten.
Theo tuurt naar Vlaanderen en de wereld 