Kinderen in gesloten centra: een getuigenis

Bewogen politieke week. Ik kreeg extra veel mails. Maar van deze werd ik even stil.

‘Beste Theo…

Ik heb je tekst gelezen.

Zo kort mogelijk even mijn gegronde mening. Ik heb 4 jaar in het gesloten centrum van Merksplas gewerkt als leerkracht, waarvan 1,5 toen de kinderen met hun gezin nog wel ‘mochten’ opgesloten worden. Ik kan u verzekeren dat uw concollega’s die het hebben over ‘ik zag in de ogen van de opgesloten kinderen…’ niet weten waarover ze spreken.

Ik weet dat wel.

Geen enkel, maar dan ook geen enkel kind is daar meer getraumatiseerd buiten gegaan dan het was binnengekomen. De zorg en aandacht van bewakend personeel, opvoeders, psychologen en leerkrachten 24/7 was bij wijlen ontroerend. Een warm en veilig bed om in te slapen, 3 x per dag kwaliteitsvolle voeding, kans om te spelen en zich te ontwikkelen.

Dit in enorm contrast met de situatie vanwaar ze kwamen. Vanuit een kartonnen doos, van onder een brug, van in een kraakpand waar ontbering, verwaarlozing en zelfs aanranding geen uitzonderingen waren. Situaties waarnaar ze hoogstwaarschijnlijk na vrijlating terug naartoe gingen.

Ik ben geen voorstander om kinderen op te sluiten… laat dat duidelijk zijn. Maar wet is wet… en ik durf met mijn beiden handen op het hart beweren dat die kinderen die ik heb zien passeren na een periode van gewenning en vertrouwen winnen 1 voor 1 op hun gezicht toverden wat bij de meesten van hen wss heel lang geleden was: de mooiste kinderglimlach.

En het is maar de vraag of dat na hun vrijlating nog gebeurd is.

Laat je dus niet doen…

Dat hoge hek is een makkelijk beeld om zich achter te verstoppen onder de slogan ‘opsluiten is niet humaan’.

Maar het is voor die kinderen de meest humane periode uit hun leven geweest.’

FOTO: De gesloten gezinswoonunits op de 127Bis in Steenokkerzeel. Ik opende deze enkele jaren geleden. Er komt nu een wettelijk verbod op opsluiting van illegale gezinnen. België wordt de facto een vrijhaven voor illegalen met kinderen.