De ware toedracht van de Brabantse deputatievorming

De manier waarop we de week na de verkiezingen uit de provinciale deputatie werden geweerd, was ronduit stuitend. De drie verliezers (CD&V, VLD en Sp.a) kwamen mathematisch niet meer aan een meerderheid en verkozen vervolgens het kleine Groen boven de grote overwinnaar N-VA. De N-VA wilde liever alleen met CD&V en/of VLD besturen. Over het hoe, wie en waarom doen veel verhalen de ronde. In het ACW-ledenblad VISIE bracht Zoutleeuws burgemeester en provincieraadslid Jos Ceyssens een wel erg vreemde versie van de feiten. Ben Weyts reageerde via onderstaande lezersbrief. Voor alle duidelijkheid, Jos was niet aanwezig bij de gesprekken, Ben en ik wel.

Een absolute aanrader om lezen!

Ik lees zonet uw column in Visie d.d. 9 november (zie lager) waarin u het heeft over de ‘ware’ toedracht inzake de rol van de N-VA bij de onderhandelingen tot vorming van een nieuwe provinciale coalitie. Verrassend, gezien uw afwezigheid bij deze gesprekken. Correcter; bij het ene gesprek.

Waarom schrijft u dat de onderhandelaars van de N-VA eisten dat de provincie elke maand een bevoegdheid zou afschaffen? Kan u duiden hoe dat dan wel in zijn werk zou moeten gaan – gelet op de exclusieve bevoegdheid van de voogdijoverheid – om, buiten de contouren van het witboek, provincies bevoegdheden te ontnemen?

Overtuigd van uw goede trouw, neem ik aan dat de onderhandelaars van uw partij u dit verhaal op de mouw spelden. Ontgoochelend dat ze deze larie verkocht kregen aan mensen wiens intellectuele capaciteiten voorheen niet ter discussie stonden.

Men heeft u om de tuin geleid.

Het correcte verhaal ging als volgt. Op ons aandringen, werd een delegatie van de N-VA, bestaande uit Theo Francken en ondergetekende, ontvangen door drie delegaties van CD&V, OpenVLD en SP.a, telkens bestaande uit twee personen. De drie partijen dus die door de Vlaams-Brabantse kiezer streng werden afgestraft. De gastheren en –vrouwen waren niet bepaald onder de indruk van dit democratisch signaal. Integendeel. Zij meldden even onmiddellijk als openhartig dat ze graag met elkaar verder in zee wouden gaan. Waarom? Omdat ze zo goed met elkaar konden opschieten. Ze wisten zoveel van elkaar. Een knusse bende gedeputeerden, dat was het de afgelopen jaren. En hopelijk ook de volgende. Sneu dat de kiezer daar een stokje voor stak. Al leken de aanwezigen dat zelfs eerder schandalig dan spijtig te vinden.

Inhoudelijke argumenten om niettegenstaande de verkiezingsuitslag tóch nog de afgestrafte coalitie voort te zetten, bleken niet meteen voorradig.

Daarop werden de N-VA-vertegenwoordigers uitgedaagd om het gezelschap eens uit te leggen waarom zij, de provinciaal gearriveerden, een coalitie zouden overwegen met de grootste partij van Vlaams-Brabant.

Omdat de kiezer daartoe beslist had, probeerden wij. Omdat wij visies met andere partijen rond de tafel deelden, bijvoorbeeld op het vlak van het beperken van de uitgaven van de provincie. Ai. Wisten wij veel dat het comfort van de gedeputeerde camaraderie primeert op programma’s en verkiezingsuitslagen. Toegegeven, dom van ons. Onwetend, minstens.

Tweemaal de bal mis. Dus wisselde het geweer van schouder. Wij duidden wat de ambities van de N-VA waren op provinciaal vlak. Eigenlijk kwam het gewoonweg hier op neer: minder doen met minder belastinggeld (d.w.z. bevoegdheden afbouwen en de provinciale belastingen verlagen). Dit alles vanzelfsprekend, zo benadrukten we, binnen de contouren van het Witboek van de Vlaamse Regering. Wij willen dat de provincie minder belastinggeld spendeert, efficiënter werkt. Zeker in crisistijden.

Stilte. De verbazing viel op vele gezichten te lezen. Inhoud. Zouden we het daar nu echt over gaan hebben?

Daarop werd snel overeengekomen dat we een concrete lijst zouden bezorgen van enkele provinciale bevoegdheden die we, conform het witboek, zouden willen afstoten. Een afspraak voor enkele dagen later werd vastgelegd.

Daags nadien al vernamen we dat een coalitie met Groen was beklonken.

Uit de kortstondige contacten en zoveel misplaatste hooghartigheid, onthield ik enkel het gevoelen van schaamte, meneer Ceyssens. Schaamte als Vlaams-Brabander. Ik dacht dat ik na enkele jaren politieke ervaring op enig niveau toch wat kon hebben. Dit heb ik op veel ‘hogere’ niveaus echter nooit meegemaakt.

Ik neem uw tijd niet verder in beslag. Maar nu weet u het echt.

Om zich verzekerd te weten van de onbedreigde, comfortabele knusheid van de deputatie.

Daarom deze nieuwe meerderheid aan het Provincieplein in Leuven. Niet meer, niet minder.

Ben Weyts

Kamerlid / Nationaal ondervoorzitter N-VA

Enkele bijkomende bemerkingen ten persoonlijke titel:

 

1/  De aanwezigen op die maandagnamiddag 15/10/12 in het Begijnhofhotel te Leuven waren Monique Swinnen en Tom Dehaene voor CD&V (en toekomstige deputés), Karin Jiroflée en Tom Troch voor Sp.a (Karin wordt opnieuw deputé) en Walter Zelderloo en Julien Dekeyzer voor de Open VLD (toekomstige deputés).

 

2/De vorming van de provinciale deputatie in Vlaams-Brabant was – net als in een aantal andere Oost-Brabantse gemeenten – direct gekoppeld aan de collegevorming in Leuven. Kort gezegd, Tobback heeft Devlies terug binnengepakt in Leuven in ruil voor een oranje-rood pact in de deputatie en in een aantal gemeenten.

 

3/ De N-VA in de oppositie als grootste Vlaams-Brabantse fractie? Geen probleem, keiharde oppositie zal ‘het clubje’ hun deel zijn.

 

4/ Valt het niet bijzonder op dat de N-VA als grootste provinciale partij nergens in de deputatie zit (buiten in Antwerpen omdat het niet anders kon)?

 

5/ Hopelijk valt in 2014 het finale doek over dit overbodige, geldverspillende bestuursniveau.