De regering van de politieke intimidatie

In een rits weekendinterviews maakt Alexander De Croo zijn beklag over het feit dat ‘alles zo traag gaat in dit land’ én dat de ‘politiek veel conflictueuzer is geworden.’ Zucht. Ocharme die Premier toch.

➡️ Wel, als je een regering maakt zonder meerderheid in Vlaanderen, de eigen regering moddervet zet in economische rampspoed én een hoop ministers benoemt die geen stemmen halen of zelfs niet deelnamen aan de verkiezingen…

➡️ Wel als je ervoor kiest om met maar liefst 7 partijen te besturen en alle traditionele partijen meeneemt die door hun zuilen en belangenorganisaties al decennia van stilstand hun handelsmerk maken…

➡️ Wel, als je net het omgekeerde doet van het signaal dat de kiezer gaf, een centrumlinks beleid voert en de twee grootste partijen van het land (N-VA en VB) koud opzij schuift en arrogant behandelt in het parlement door al hun voorstellen consequent weg te stemmen, maar wel voorstellen van extreemlinks goedkeurt…

➡️ Wel, als je een streng en bij momenten onlogisch coronabeleid voert via Ministeriële Besluiten en zonder goedkeuring van het parlement en elke vraag naar vrijheid onderdrukt met harde repressie zonder veel consistentie (wat voor de ene bevolkingsgroep mag, mag voor de andere niet)…

➡️ Wel, als je een inlichtingenbriefje van 5 lijntjes vanwege de Staatsveiligheid over GERUCHTEN betreffende een handvol humanitaire visa aan Iraniërs lekt naar de media om een rechtstreekse politieke concurrent in diskrediet te brengen…

➡️ Wel, als je een gerespecteerd Kamerlid en het electorale stemmenkanon zwaar sanctioneert op basis van een futiliteit omdat je de inhoudelijk terechte kritiek niet kan weerleggen, noch verkroppen…

Tja, dan moet je niet komen pruilen dat de politiek conflictueus is. Dat heb je dan zelf veroorzaakt.

Dit is de regering van de politieke intimidatie. Democratie op zijn smalst. En gevaarlijkst.

Prettige zondag,

Theo

(Een fijne moederdag aan alle mama’s! ❤️)