Geen enkel land ter wereld faciliteert het aanvragen van asiel via haar ambassades of consulaten. Zwitserland deed het even, maar het liep stevig mis.
Zwitserland besliste op 4 september 2013 om de voorwaarden voor visumaanvragen van Syriërs op de Zwitserse ambassades in Turkije, Libanon, Egypte en Jordanië te versoepelen omdat de situatie in Syrië snel achteruitging. Men moest geen geldig paspoort of financiële garanties voorleggen, kon bij nagenoeg elke familiale band met Zwitserland een aanvraag indienen en in uitzonderlijke gevallen werden de reiskosten gedragen door de Zwitserse overheid. Tot slot werden zo veel mogelijk Syriërs die al een aanvraag hadden ingediend, op de hoogte gebracht van de nieuwe regeling.
Minder dan drie (3!) maanden later, op 29 november 2013 trok de regering de soepele criteria al terug in. In drie maanden tijd werden zo’n 5.000 visumaanvragen ingediend op Zwitserse ambassades. De situatie was onhoudbaar geworden. De asielvisachaos was compleet. Enkele maanden later antwoordde een meerderheid van de Zwitsers in een referendum “ja” op de vraag of er een beperking van de immigratie in het land moest komen. De Europese Commissie liet prompt via een persbericht weten deze uitslag te betreuren. Tijdens het referendum van 5 juni van dit jaar gaven de Zwitsers nogmaals een duidelijk signaal door massaal een voorstel tot grondige asielhervorming te steunen. Wie wind zaait, zal storm oogsten.
Wat de finale juridische uitkomst van deze asielvisakwestie ook moge zijn, het overgrote deel van de bevolking wil hier totaal niet van weten. En dat telt toch ook nog mee in een democratie. Of heb ik het mis?
Theo tuurt naar Vlaanderen en de wereld 